یکی باید باشد

 

در همین دنیای رو به سیاهی و زوال

که هر روزش پر از بوی باروت است

توی نفرت و حسدی که مشام همه را کور کرده  

من هنوز دوست دارم بشنوم

یک ندایی که بگوید :

می شود بهتر دید

می شود آموخت

مثل دوستی های گل یاس

مهربانی های نیلوفر

می توان عشق را ، از گل آفتابگردان آموخت

و یا مست زیبایی یک رود ، رفت تا سرچشمه ی وصل

می توان یاد آورد

هنوز ...

لبخند ماه زیباست

سرو و کاج ها سبزند

اگر در دستِ همه یِ بدخواهانت تبر است

دستان خدا هم پیداست در لابه لای موج های بلند دریا

یکی باید باشد که در همین روز مُردِگی های مدام

فریاد زند :

می توان لذّت برد

از همین شاخه گلی که خودت کاشته ای

و یا

عطر خوشی

که خودت روزی با باورت ساخته ای

می توان بوسه را هدیه کرد

مثلِ طراوت

هدیه ی باران به گل

و ایمان داشت

 که

بهشت در همین نزدیکی ست ...