عجب رسمی ه

امروز به چیز جالبی بر خوردم

یکی از نوشته های کوتاهم در سال های قبل دست به دست چرخید و خیلی اتفاقی به خودم رسید دوباره

کنجکاو شدم و در اینترنت سرچ کردم دیدم خیلی از صفحات و آدم ها اون رو باز نشر دادند و حتی اس ام اس و پیام هم تبدیل شده ...

خلاصه دنیای عجیبی هست ...

پ.ن

1: مهم نیست اون نوشته چی بود ، اما انگار حرف دل خیلی ها شده بود 

2: شاید خیلی با سلیقه ی من جور نباشه یا با همه آهنگاش حال نکنم ، اما اینو مطمئنم که از سرطان متنفرم و دلم میخواد بلند شه و دوباره بخونه ...

به گوشِت میرسه روزی که بعد از تو چی شد حالم | چه جوری گریه میگردم که از تو دست بردارم ...

 (برای مرتضی پاشایی)

گر نکته دان عشقی ...

ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

فال

درس

یکی از درس هایی که واقعه کربلا به من داد، واقعه ی حر بود

حر به عنوان اولین کسی که راه را بر حسین بست و سپاه روبروی او چید و نگذاشت برگردد به هر دلیلی که این راه را انتخاب کرده بود، وقتی دید مسیر را اشتباه رفته به سمت حسین (ع) برگشت

او دیگر نمی توانست راهی را که بسته باز کند و نگذارد اتفاقی بیافتد ، اما آغوش حسین برای توبه و بازگشت او باز بود

او شجاعانه آمد ایستاد و بر اشتباهش اعتراف کرد و برای جبران خطایش جانش را سپر بلا کرد

درس دارد این مسیر ...

این روزها کسی لایق تر از خودمان برای آه و اشک و مشکی پوشیدن نیست ، برای حسین و یارانش باید سپید پوشید، ایستاد و  کف زد ...

کاش و فقط ای کاش ذره ای ، ذره ای از حر باشم ...