نماز می خونم

 

بعدش می بینی یه چیزی تو زندگیت گم ه

یه چیزهایی دیگه نیست و تو تنها مانده ای ، دردهایی داری عمیق که آن سرش ناپیدا ، که همراهت هست مثل سایه دنبالت ه ، تو را توان مقابله با آن نیست ، دوباره یادت می آید ...

کفش هایت را در می آوری ...

او به تو تنفر یاد نداده ، او به تو نفرین نیاموخته ، او ذات پاکیست که تو در خوشی ها بی خیالش بودی ، فراموشش کردی

آره ...

خودت را گم کرده ای و دنبال گمشده می گردی !؟ ؛ وگرنه او که پیدای پبداست ...

اونجاست که با تمام وجودت سر به خاک می نهی و ...

سبحان الله ، سبحان الله ، سبحان الله ...