هذیان

تب کرده ام ، حالم خوش نیست ، هذیان می گویم ، چند ماهی می شود که هر اتفاق خوبی هم افتاده حالم را عوض نکرده ...

نمی دانم آخر این ماجرا چه می شود ، یعنی می دانم ها ، شاید جرات گفتنش را پیدا نکرده ام

خودم کاری کردم که به این راه کشیده شدم ، هر شب اشکم ، هر شب ماتم

دلم می سوزد ، نه برای خودم ، بلکه اطرافیانی که بالای این نعش ایستاده اند و هی دعا و ورد می خوانند ، نظر و نیاز می کنند برای بهتر شدنش ...

حق با همه هست و با من نیست ، هر چیزی در این دنیا ظرفیت می خواهد ، وقتی گرفتار شدم می دانستم غرقم می کند ، می دانستم نبودنش دیوانه ام می کند ...

ولی من بی او راحت تر زندگی نمی کند ؟ من بی او کمتر گرفتاری ندارد ؟ میزان توهین های مستقیم و غیر مستقیمش کم نشده ؟ و یا ...

مگه من غیر این می خواستم برایش همیشه ، مگه خوبی و خوشی اش آرزوی همیشگی ام نبوده ...

پس این دل ناماندگار لعنتی چه می گوید

میدونی اصلا چیه ...؟

تب کرده ام ، حالم خوش نیست ، هذیان می گویم