دلتنگی

 

دلتنگی هایم را کنار پنجره با شب قسمت می کنم

تا رؤیای تو ، تک ستاره ی آسمان دلم شود ...

که بیایی و تمام شود این ظلمت بی انتها .

تا کور سوی امیدی باشد برای ادامه ی این راه پر خطر

تو که می دانی !

دل من هرجایی برود مقصد آخرش تویی ، عادت نبودنت مریضش می کند

یادت که هست

من سالها زیر همین باران بهاری ، هِی برایت شعر باز آمدن صنوبرها را خوانده ام

هِی مثل همین فصل ها باریده ام ، گاه و بی گاه ، تا ریشه دوانده ای در جانم ...

حالا بخند !

روزی باور می کنی تمام این ثانیه های یخی را

آنوقت من می آیم با یک بغل نسترن و بوسه ، غرق تماشایت می شوم

آنقدر می نشینم کنار مهر باورت ، تا این یخ های لعنتی آب شود

آب شود و از دیده گانم جاری

امّا ، این بار به شوق ...