چه می دانی

تو از اهالی بارانی

من تو را با شبنم و گل شناختم

آنجا که سپیده ی صبح بود و صدای آب

دل بی قرار من پی لبخند ماه رفته بود که تو را دید و عاشق شد

یادت هست آن هم شاخه ی دوستی و محبت

آن همه ستاره باران لبخند ها و بوسه ها

آن همه اشک های با هم ، برای هم ...

حالا پس از آن همه هم سفره ای و همسفری

دست وحشی زمانه 

 مرا کنار همین سیاه نوشته های بی تاب نشانده

کنار همین کلمات باران خورده

 تا باز 

از تو و برای تو بنویسم

مثل همیشه ...

و باز هم حکایت دوری و این غم ماندگار 

نمی دانم ...

شاید تمام سهم من از زندگی همین باشد

چه می دانی ...

حتما این دوری خود خواسته ی جبری

 بیشتر به تن خسته ی من می آید ...