بدان وآگاه باش

می دانی ...

هنگامه ی رفتن ...

آن همه بکارت روح و حرمت را که دریدی

دیگر هیچ جراحی نمی دوزد ...؟

آن شناسنامه ی درخشان رفتارت

که سیاه کردی ...

با المثنی هم پاک نخواهد شد ...؟

راستی 

آن همه پل که ساختیم و پشت سرت خرابش کردی ...

یادت هست ؟

به امید ساختن راهی جدید و بهتر

نساخته رهایش کردی ...

حالا راه برگشت به قبل از همان سازه ی قدیمی را هم نداری

آره

حالا تو مانده ای و انتقام و تحقیر من

با سکه هایی که امیدوارم برایت خوشبختی بیاورند

و

من و

تاوان و هزینه های یک اشتباه در انتخاب تو

...