این ایام

می گویند بعد از فاطمه تمام حرف های مگویش را

با چاه می گفت ...

بوی تو ...

می دانی ...

باید همان روز که سرانگشتانم گلبرگ هایت را لمس کرد

میمردم ...

باور کن سخت است !

دستانم هنوز بوی تو را می دهد ...

ببین ...

دوستت دارم ببین باز اشکام روونه شد

دوستت دارم ببین باز بغضمو

دوستت دارم اما بکن این دلو

دوستت دارم اما باید برم

دوستت دارم اما تو نباید مال من بشی

دوستت دارم ببین زخم های این دلو

دوستت دارم ببین دارم میشکنم

دوستت دارم اما تو هم باید بری

دوستت دارم عشق اول و آخرم 

دوستت دارم اما هوام ابری ه 

دوستت دارم اما خرابم خراب

دوستت دارم ببین ...

شاید

باید روزی هزار بار خودمو روی این ورق های کاغذ بالا بیارم 
شاید سبک شدم...
 

انتظار

بعضی کارها سخت ه ...

بعضی کارها آدم رو زود پیر می کنه ...

.

.

.

.

.

.

سخت ترین کاری که آدم رو راحت پیر می کنه

انتظار ، انتظار ، انتظار ...

نامه

درد اینجاست ، وقتی می خوام برات بنویسم واژهها هم حقیرند ، کوچک اند در برابر عظمت مهربانی تو ...

باز هم مثل هر روز دلتنگی  سکوتم را شکست ، اما اینبار برای خودت می نویسم و چشم امید به بزرگی تو دارم

حرف های مگو زیاد دارم که تنها سفره ی محبت آمیز تو جای گفتنش را دارد

جسارت و بی پروایی مرا مثل همیشه با بزرگواریت تطهیر کن و دست تمنای مرا با سخاوت قلبت بگیر

من اهلی شده ی دستان مهربان تو هستم ، بپذیرم ...

رویای بی رنگ

نمیتونم بگم این درد رو

همین رویای بی رنگ رو

تو اینجا نیستی و من باز

به ثانیه هم می بازم دوریت رو

بگو کجا بره این عاشق

جز آغوش تو ، که آروم شه

دلم می سوزه هرجایی

که نامی از تو پیدا شه

 

پ.ن : ببخشید که کامل نیست

گنجشک

حس گنجشکی را دارم در قفس مانده
خودش را به در و دیوار قفس می زند برای رهایی
اما امان از یک راه ، آدم ها از دیدنش لذت می برند 
اما دل گنجشک فکر پرواز است به آغوش آسمان
آب و دانه مهیاست ولی او اهل زمین نیست 
...