نشد

رفتی و گفتی که بهتر میشود حالت اما نشد	دیوانه بازی هایت کم میشود بعد از این اما نشد
گفتی که من را گم میکنی در هزار توی روزگار	به بازی های دنیا خو میکنی کم کم اما نشد

 

وقتی ...

من از نگاه سرد ماه

به باور شب رسیدم

وقتی ستاره می شکست

گریه ی شمع رو فهمیدم

افسون چشم خیس باد

وقتی به باغ گل رسید

وقتی تو قاب پنجره

بغض ، گلویم را برید

من مُرده بودم مثل رود

وقتی به دریا نرسید

وقتی که قایق هم شکست

ساحل سرابی بیش نبود

حالا دگر از ما گذشت

از این به بعد هیچی دگر

جز جان تو و جانِ ...

روزی صبح خواهد شد

به لبخند چشمانت سوگند

و به عشق بازی شبنم و گل

روزی صبح خواهد شد

در آبادی ما

صبحی

همه ی پنجره های بسته

باز خواهد شد

رو به آواز شقایق ، گل یاس

مردم آن روز به هم

هدیه خواهند داد

نور ؛ باران

کودکان

شور و خوشحالیشان را

با چکاوکهای باغ قسمت خواهند کرد

و بالاترین درس

نحوه ی صحبت با گل هاست

بهار

شانه به شانه ی قهقه ی مستانه ی ما

می رقصد میان باغ و باغچه ی ده

دیگر شانه ی اندوه کسی

نمی لزرد از ناباروری رود

و عشق

            واژه ی مشترک

                        گل و آب و بشر است ...

صفر مطلق!

دیگه هیچی نمیخواهم به جز مرگ 

همین برگشتن به صفر مطلق 

این تن خسته رسیده آخر خط 

یه مشت خاطره این زخم ممتد 

نفس های بریده و در خون جاری 

یه ذهن عاشق و یک فکر منحط 

تمام سهم ما این بود از دنیا 

یه جام خالی و یک حال مبهم 

حالا دیگه یه تیغ و رگهای بی جون 

تمام شد نقطه ها، این آخرش بود

...

انتظار

هر روز و شبم در انتظار می گذرد 

یعقوب وار تحمل می کنم دوری ات را

فقط

تو هم

یوسف شو

و برگرد

...

چه باشی ، چه ...

عاقل هزار دلیل دارد که

تمام کُنَد مزرعه ی مهربانی اش را

برود ، یک جور که انگار جاده ای نبوده

که خراب کند پل نگاهش را به نگاهت

اصلاً

تحسین همه ی خردمندان عاقل اندیش را می خرد

اما دیوانه

بی دلیل

با هر تپش نور

تو را یاد می کند

به مهربانی ات ، به خوبی هایت

چه باشی ، چه ...

دردهای ابدی در آخرین بوسه

توی زندگی یک جاهایی هست که باید یک سختی هایی رو تحمل کنی ، بعضی اتفاق ها ناراحتت میکنه ، اذیتت میکنه ؛ حتی باعث میشه یک مدتی درگیرش بشی ولی کم کم سعی میکنی بر اوضاع مسلط بشی و بحرانت رو حل کنی ؛ اما یک دردهایی هست که تا ابد روی دلت می ماند ، تازه است همیشه ، تاثیرش را همه جوره روی تو می گذارد ، دیگر نمی شود همان آدم قبلی باشی ...

دوبار این حس را توی تمام زندگی ام تجربه کردم ، در هر دو مورد سعی کردم فقط سکوت کنم و تحمل کنم .

همین یکسال پیش بود ...

جلوی در Icu  وقتی رسیدیم که کار تمام شده بود ، خواهری باورش نمیشد ( از حال و هوای بقیه میگذرم که خود آن حکایتی دیگر است ) و با اصرار خواست مامان رو ببینه ، همراهش رفتم تا مواظبش باشم ، دور یک تخت را با پرده پوشانده بودند ، از کنار پرده رفتیم نزدیک تخت ، خواهری داد میزد این مامان نیست که ...

کنارش ایستادم ، لای پنبه ها آرام خوابیده بود ؛ دستم را گذاشتم روی پیشانی اش هنوز گرم بود ، بوسیدمش و خداحافظی کردم 

خواهری را به زور آوردم بیرون و ...

آره ...

اصلاً نمی دانم باید از این چیزها بگم یا نه ، شاید کار خوبی باشد شاید هم نه ، نمی دونم ...

همین ندانستن سبب شد که بنویسم 

پ.ن : همه ی این ها باعث نمیشه عزیزان نزدیکم را دوست نداشته باشم ، همین هایی که همه ی بهانه ی من هستند برای زندگی   

کما

روز آخری که رفتم ملاقاتش دیگه اصلاً نمی تونست تکیه بده ، چون نفسش میگرفت و احساس خفگی بهش دست میداد ، مدتها بود که به خاطر همین مشکل نمی تونست عادی بخوابه – به سختی حرف میزد ، کنارش نشستم روی تخت ، شروع کردم باهاش حرف زدن سر به سر گذاشتن زیاد به هوش نبود معمولا وقتی زیاد درد داشت ، مورفین زیادی میگرفت
مثل این بچه گربه ها صورتم رو میکشیدم رو دستاش ، پاهاش رو نوازش میکردم ، من بهش خیلی وابسته بودم

و اون این رو خوب می دونست این کارا هم شاید بیشتر از این که اونو آروم کنه به من آرامش میداد
یه خورده زودتر از این که وقت ملاقات تموم شه بایستی میرفتم ، موقع خداحافظی که همیشه با ادا های خاصی از طرف من همراه بود یک لحظه دستم رو کشید ، برگشتم و تا دم در براش دست تکون دادم
با محمد قرار داشتم حول و حوش میدان انقلاب ، با هم بودیم و بعد از چند ساعت من از همون سمت میدون به سمت امام حسین سوار تاکسی شدم ، ماشین که به حوالی فردوسی رسید به کلم زد برم یه بار دیگه یه سر بهش بزنم ، بعد فکر کردم بابا خونه تنهاست پس منصرف شدم و سکوت کردم
نزدیکای خونه که رسیدم خواهرم زنگ زد ، امشب قرار بود اون پیشش بمونه ، صداش میلرزید گفت حال مامان بد شده و می خوان ببرنش ccu گفت نمیدونم باید چیکار کنم
بهش گفتم الان خودمون رو میرسونیم ،نترس . زنگ زدم بابا از خونه اومد و با یه دربست خودمون رو رسوندیم بیمارستان . تا طبقه ی پنجم نمیدونم چجوری رفتم ، وقتی رسیدم با تختش توی آسانسور بود که بره طبقه ی ششم ، با پله خودمو زودتر از آسانسور رسوندم دم در ccu وقتی می آوردنش به سمت در ، دستش رو گرفتم و بهش گفتم خوب باش ...
وقتی بردنش که جا به جاش کنن روی تخت ، یکهو به ما گفتن که بیرون باشید ، بعدش پشت سر هم دکترها و پرستارهای مختلف توی یکی دو ساعت رفتن و اومدن ، آخر سر از یکیشون پرسیدیم چی شده آخه ، گفت یک ایست تنفسی داشته که با ایست قلبی همراه شده موفق شدیم ضربان قلب رو بر گردونیم و با کمک دستگاه تنفس رو هم ...
اجازه گرفتیم بریم پیشش ، اول خواهرام رفتن که بعد از فقط چند دقیقه کوتاه ...
من که رفتم دیدم بعد از مدت ها چه آروم و بی صدا ، بدون درد و سرفه ( آخه این آخرا خیلی سرفه میکرد ... ) خوابیده ، هر چی صداش کردم جوابی نداد ...
پرستار گفت تو کما رفته ...
می دونی این یعنی چی ؟

یعنی اون دیگه پاهاش رو زمین نبود ...

حالا یکسال از اون روز و روزهای بعدش می گذره و این تصاویری هست که توی این مدت مثل یک کابوس دور سرم میچرخه ، اتفاق های تلخ و شیرینی در این مدت افتاده که در تک تک ثانیه هاش جاش رو خالی دیدم و میبینم .