من تمام خود را
در نیمه راهی بارانی
در گرگ و میشِ بوسه و تمنا
در آرزو و افسوس خیال ستاره ها
جا گذاشته ام
یادت باشد ...
هر جای قصه
به آواز و رقص بنفشه ها رسیدی
سراغ یک دیوانه ی پریشان را بگیر
شاید در شالیزار سبزِ ترانه ای محلی
همراه گلهایی از جنس نور
باز به هم رسیدیم
تا آن روز ...
تنها آرزویم برای تو
آسمانی آبیست
پیرمردیست در من
حیران
از سرگشتگی جوانی اش بیمار
چشمانش هنوز منتظر
در هیاهوی طوفان روزگار
دست و پاهایش می لرزد
از غم و هجری بی فرجام
پیرمردیست در من
آرام
خو گرفته به تنهایی خویش
بی تفاوت ز گذشت ثانیه ها
می کند از عمر ، عبور
در پی حادثه ای که برگرداند به او
آن خاطر آشفته ی یار
پیرمردیست در من
خسته
که تمام احساس از تنش رفته
مرگ خود را می بیند هر روز
در هوای ابریِ خانه
دست و پا می زند در غم
که شاید زنده شود یک دم
آن آرزوی شیرینی
که از خاطرش رفته
پیرمردیست در من ...
در کوچه پس کوچه های دلتنگی
آخرین بغض ترانه ی من باش
تا نفس های سبز عاشقی باقیست
جرعه جرعه در این جامِ خالی باش
در این شب های ظلمتِ بی نور
ستاره باران دست های تنها باش
بغض خالی در میان همه حرفام
بخوان مرا و اهورایی باش
دیدگانت خواهر دریاست
بمان تا صبح و هم آغوش ساحل باش
در هوای تو می شود آسود
برای شکوفه ی لرزان نسیم بهاری باش
مرا به غیر تو خیالی نیست
برای این دل خسته امید رهایی باش
صدای شکستن این دل چنان بلند بود که شیشه های چشمان خودت را هم لرزاند ؛ آنقدر ریز ریز شد که دست و پایت را هم برید از من ...
حواستون به دوستی هایی که ایجاد میکنید باشد
آدمها در رابطه ی دوستی دو حالت دارند ، بعضی سریع و راحت وارد یک رابطه
می شوند و خیلی زود نزدیک می شوند ، این آدمها این قابلیت را دارند که هر
موقع خواستند بروند و فراموشت کنند . بعضی های دیگر اما به سختی و با وسواس
خاصی رابطه هاشون رو انتخاب می کنند و خیلی دیرتر این رابطه را تبدیل به
یک رابطه ی نزدیک و صمیمی می کنند اما ضعف این آدمها در این است که نمی
توانند از این رابطه ها به راحتی خارج شوند و فراموش کنند و ممکن است از
این مسئله آسیب ببینند ...
پس حواستان باشد ، قبل از ایجاد هر رابطه ی
دوستی هم خودتان را بشناسید و هم طرف مقابلتان را ، چون ممکن است حتی
ناخواسته به کسی آسیب بزنید ...
اینجا لحظه ها بوی غم می دهد
در هوای بی تو غنچه هم جان می دهد
گرفته است دلم از زمین و ، زمان هم
تک تک ثانیه هایم بوی باران می دهد
غریبانه تن می سپارم به جادّه ها
می گویند سفر یاد تو را باز پس می دهد
مگر چه کرده بودم با تو عزیز دل
که سرنوشت این چنین داغ می دهد
چشمانت هنوز برای من گویاترین آینه هاست
ببین چگونه دلم سر به دیوار می دهد
زنده نگه می دارم تو را در سینه ام
شبیه مجنون ، همو که بوی لیلی می دهد
+ می دونی چی تو زندگی به طور جدّی عذابت میده ؟
o چیزهایی که داشتی و با قدرناشناسی از دستشون دادی ، همونی که بهش میگن بی لیاقتی
پ.ن : اینجا به احترام دوستان باز است .